نریمان پناهی: نوحه‌خوانی را به برکت نفس مادرم یاد گرفتم

باشگاه خبرنگاران جوان؛ نفیسه خلیلی – نریمان پناهی، مداح اهل بیت (ع) با حضور در برنامه «از مامان بگو» از نقش مادرش در زندگی گفت و تعریف کرد: من هرچه دارم، از مادر دارم. نوحه‌خوانی، روضه‌خوانی و این نفسی که خدا به من داده، از برکت نفس‌های مادرم بوده است. مادرم روضه‌خوان و گریه‌کن حضرت اباعبدالله (ع) بود. ما پنجاه سال پیش در محله‌ای به نام رباط کریم با ۱۱ نفر زندگی می‌کردیم. تمام زندگی‌مان هم مادرم می‌چرخاند و به همه رسیدگی می‌کرد.

پناهی ادامه داد: از بچگی به یاد دارم وقتی مادرم جارو می‌زد، روضه می‌خواند، از امام حسین (ع) می‌گفت و عاشق روضه حضرت زینب (س) و امام حسین (ع) بود. مدام کار مادرم روضه خواندن بود. مادرم از بچگی ما را در روضه‌ها بزرگ کرد. به من می‌گفت من تو را به جلسه روضه می‌بردم و وقتی به تو شیر می‌دادم، برای اباعبدالله (ع) گریه می‌کردم. به همین دلیل، تو الان روضه‌خوان شده‌ای. یکی از خاطراتی که از مادرم دارم این است که وقتی می‌خواستیم از منزل به جایی برویم، باهم شروع به صلوات فرستادن می‌کردیم، تا به مقصد برسیم. اول از پیغمبر (ص) شروع می‌کردیم و صلوات می‌فرستادیم. حتی مادرم به من سفارش می‌کرد قدم‌هایت بلند بر ندار! کوچک بردار، تا صلوات‌ها را بفرستیم.

این مداح اهل بیت (ع) با بیان اینکه وقتی صلوات‌هایمان تمام می‌شد، نوبت به امیرالمومنین (ع) می‌رسید، افزود: بعد از حضرت علی (ع) نوبت به حضرت فاطمه (س) می‌رسید. ما تا ۱۴ معصوم صلوات می‌فرستادیم، بعد نوبت به حضرت زینب (س)، حضرت ابوالفضل (ع) و خانم رقیه می‌رسید. عزیزان! مادر من عجیب زینبی و ابوالفضلی بود. حتی بعد از ختم صلوات دعا می‌کرد. عزیزان! مادر ما را تربیت حسینی کرد، که ما الان حسینی شدیم. من تمام فهم، شعور، درک، اخلاق، ادب و معرفت نسبت معصومین (ع) از مادر و پدر به ارث دارم. پدر من گریه‌کن اباعبدالله (ع) بود. ایشان در مسجد طوری گریه می‌کرد، که من صدایشان را تشخیص می‌دادم.