طرفداری | رودی فولر، متولد ۱۳ آوریل ۱۹۶۰ در هانائو، یکی از نمادهای فوتبال آلمان است. او در دوران بازیگری‌اش به‌خاطر توانایی خارق‌العاده‌اش در گل‌زنی شناخته می‌شد و در سال ۱۹۹۰ همراه با تیم ملی آلمان قهرمان جهان شد.
پس از پایان دوران بازی، او نقش‌های مختلفی را در باشگاه بایرلورکوزن بر عهده گرفت. در بین سال‌های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۰ مدیر ورزشی این باشگاه بود و سپس در سال ۲۰۰۵ به این باشگاه برگشت تا اینکه در سال ۲۰۱۸ به‌عنوان مدیر اجرایی ورزشی انتخاب شد. او سرانجام در سال ۲۰۲۲ از کار خود کنار کشید؛ اما فولر طاقت دوری از فوتبال را نداشت و از سال ۲۰۲۳ تا الان، او مدیر فنی تیم ملی آلمان است.
او همچنین هنوز در بایرلورکوزن حضور دارد و یکی از اعضای هیئت نظارت این باشگاه است، هر چند دیگر نقش زیادی در امور اجرایی این باشگاه ندارد. بااین‌حال، دوران حضور او در بایرلورکوزن با سیاست مشخص نقل‌وانتقالات، به‌ویژه در قبال بایرن مونیخ، همراه بود.
چشم‌انداز فوتبال آلمان اغلب با حضور پر رنگ و سلطه‌گر بایرن مونیخ تعریف می‌شود. این قهرمان رکورددار همواره نه‌تنها در زمین بازی، بلکه در بازار نقل‌وانتقالات نیز سلطه خود را اعمال کرده و همیشه به دنبال جذب بهترین بازیکنان بوندسلیگا هستند. گرچه این رویکرد به موفقیت پایدار بایرن مونیخ کمک کرده، اما اغلب برای سایر باشگاه‌های جاه‌طلب که در تلاش برای کاهش فاصله هستند، چالش‌های زیادی ایجاد کرده است.
در اوایل دهه ۲۰۰۰، بایرلورکوزن یکی از قدرت‌های برتر بوندسلیگا بود و در سال ۲۰۰۲ در آستانه یک سه‌گانه تاریخی قرار داشت؛ اما در آخر فصل نتوانستند هیچ‌یک را به دست بیاورند. پس از آن، افت تدریجی بایرلورکوزن آغاز شد و در همان سال‌ها، بایرن مونیخ ستاره‌هایی چون میشائیل بالاک، زی روبرتو و لوسیو را از این تیم به خدمت گرفت. اتفاقی که به‌شدت روی بایرلورکوزن تأثیر گذاشت و باعث شد فولر برای جلوگیری از وقوع دوباره آن، سیاست جدیدی را در پیش بگیرد.
ما به بایرن مونیخ بازیکن نمی‌دهیم
از آن زمان به بعد، دیگر هیچ بازیکنی از بایرلورکوزن به بایرن مونیخ نپیوسته است. یکی از موارد برجسته آن نیز یولیان برانت است.در سال ۲۰۱۶، زمانی که برانت مورد توجه بایرن مونیخ قرار داشت، رودی فولر با اطمینان اعلام کرد: «مطمئنم که یولیان برای سال‌های زیادی در بایرلورکوزن خواهد ماند».
برانت تا سال ۲۰۱۹ ماند و سپس به دورتموند رفت. مورد دیگر لئون بیلی است که در سال ۲۰۱۸، گفته می‌شد بایرن مونیخ برای او پیشنهادی ۶۰ میلیون یورویی ارائه داد، اما بایرلورکوزن مبلغ بالاتری می‌خواست و بیلی در نهایت به استون ویلا پیوست. دیگر مورد مشهور کای هاورتس است. بایرن مونیخ در سال ۲۰۱۹ به جذب او نیز که زمانی یکی از استعدادهای مطرح فوتبال آلمان به شمار می‌رفت، علاقۀ زیادی داشت. بااین‌حال، فولر اعلام کرد که قصد هاورتس را برای یک فصل دیگر نگه دارد و در نهایت این بازیکن در سال ۲۰۲۰ به چلسی پیوست.
او حتی گفت که با کارل هاینتس رومنیگه، مدیرعامل وقت بایرن مونیخ، تماس تلفنی دوستانه و محترمانه‌ای داشته و رومنیگه درک کرده که لورکوزن، هاورتس را نمی‌فروشد. موردی که موضع محکم فولر را نشان می‌دهد.
هر چند در کنار کینه از بایرن مونیخ، فروش به باشگاه‌های خارج از آلمان برای بایرلورکوزن سودآوری بیش‌تری داشت. همچنین او بر این باور بود که انتقال زود هنگام به بایرن مونیخ می‌تواند مانع از پیشرفت بازیکنان جوان شود. از همین رو، ماندن آن‌ها در بایرلورکوزن را مفیدتر می‌دانست.
زمانی که رودی فولر، خودش به بایرن مونیخ «نه» گفت
تلاش‌های بایرن مونیخ تنها به جذب بهترین بازیکنان محدود نمی‌شد و آن‌ها مدیران و سرمربیان دیگر باشگاه‌های بوندسلیگا را نیز زیر نظر داشتند. رودی فولر هم از این قائده مستثنی نبود. بااین‌حال، رودی فولر از زمان بازیگری علاقه‌ای به بایرن مونیخ نداشت.
او در آن زمان هم پیشنهادهای این باشگاه را رد کرد و گفت که ترجیح می‌دهد دستش را قطع کند یا به سودان برود تا اینکه به مونیخ برود. او در سال ۲۰۰۸ هم با وجود علاقه اولی هونس برای آوردن فولر به یک پست مدیریتی در بایرن مونیخ، پیشنهاد باواریایی‌ها را رد کرد؛ چون خودش را جزئی از بایرلورکوزن می‌دانست: «دریافت این پیشنهاد جالب بود، اما من در آن زمان خودم را بخشی از بایر لورکوزن می‌دانستم. به همین دلیل نمی‌توانستم به بایرن مونیخ بروم». در نهایت این وفاداری، روی سیاست نقل‌وانتقالاتی او هم تأثیرگذار بود.
مسیری که هنوز هم ادامه دارد
پس از جدایی رودی فولر، مسیر او در بایرلورکوزن همچنان ادامه دارد و آن‌ها هنوز علاقه‌ای به فروش بازیکنان‌شان به بایرن مونیخ ندارند. در واقع تنش‌های بین دو باشگاه با داغ شدن رقابت آن‌ها در سال‌های گذشته، بیش‌تر هم شده است. ماجرای یوناتان یکی از این نمونه‌هاست که ورکسلف حتی با وجود به پایان رسیدن قرارداد او، حاضر به فروشش به بایرنی‌ها نشد. فرناندو کارو، مدیر عامل بایرلورکوزن در آن زمان درباره مذاکره با مکس ابرل، گفت: «من به او اصلاً اهمیت نمی‌دهم و هرگز با او مذاکره نخواهم کرد».
در حال حاضر نیز فلوریان ویرتس در کانون توجهات قرار دارد و بایرن مونیخ به جذب او بسیار علاقه‌مند است. اولی هونس در فوریه ۲۰۲۵ او را «خرید رویایی» خواند و گفت: «اگر دست من بود، ویرتس را برای بایرن جذب می‌کردم. او خیلی خوب با ما و موسیالا هماهنگ می‌شد».
بااین‌حال، زیمون رولفس، مدیر ورزشی بایرلورکوزن، تنها چند روز بعد پاسخ داد: «چنین صحبت‌هایی اصلاً برای ما اهمیتی ندارد و مسئله‌ای نیست که ما را تحت‌تأثیر قرار دهد. درهرحال این تاکتیک جدیدی از سوی بایرن مونیخ نیست». رودی فولر هم در سال ۲۰۲۴ در مصاحبه‌ای ابراز امیدواری کرد ویرتس تا جام جهانی ۲۰۲۶ در این تیم بماند.
میراثی که همیشه پابرجا خواهد ماند
دوران رودی فولر در بایرلورکوزن با جاه‌طلبی برای ساخت باشگاهی قدرتمند گره خورده است. سیاست او در نقل‌وانتقالات، به‌ویژه مقاومت در برابر فروش به بایرن مونیخ، ریشه در آرزوی حفظ رقابت، شکستن طلسم نایب‌قهرمانی، و تقویت بوندسلیگا داشت.
گرچه رابطه او با بایرن مونیخ و چهره‌هایی مانند اولی هونس پیچیده و همراه با احترام بود، موضع‌گیری قاطعانه‌اش تنشی مدیریتی میان دو باشگاه ایجاد کرد. هر چند این موضع‌گیری نه از روی دشمنی، بلکه از سر تعهد عمیق به موفقیت بایرلورکوزن بود.
حتی امروز که فولر در تیم ملی آلمان فعالیت می‌کند، اثر او بر فوتبال آلمان باقی است و دوران مدیریتی‌اش در لورکوزن، نمونه‌ای قابل تأمل از تلاش برای تعدیل نابرابری قدرت در بوندسلیگا است.
source