طرفداری | یوری سدیخ (Yuriy Sedykh) زاده ۱۱ ژوئن ۱۹۵۵ در شهر نووچرکاسک در روسیه کنونی و شوروی سابق است. او پس از تولد به همراه خانواده‌اش راهی شهر نیکوپول در اوکراین امروزی شد تا رشد خود را در این شهر ادامه دهد. پدر یوری، مکانیک کارخانه ماشین‌آلات ساختمانی و مادرش، داروساز بود. او در سال ۱۹۶۷ وارد ورزش پرتاب چکش شد و این ورزش را با ولادیمیر وولوویک آغاز کرد. او سپس به یادگیری پرتاب چکش در انجمن ورزش نیروهای مسلح شوروی ادامه داد و به درجه سرگردی در ارتش رسید. سدیخ پس از قهرمانی در مسابقات دانش‌آموزی کیف، تمریناتش را زیرنظر یکی از مربیان مطرح پرتاب چکش یعنی آناتولی بوندارچوک ادامه داد. او در سال ۱۹۷۳ به تیم نوجوانان شوروی در پرتاب چکش رسید و قهرمانی نوجوانان اروپا را به دست آورد.
سدیخ پس از قهرمانی پرتاب چکش شوروی، عازم المپیک ۱۹۷۶ مونترال شد تا نخستین المپیک خود را تجربه کند. او پس از یک پرتاب ۷۱.۴۶ متری به فینال المپیک صعود کرد تا شانس خود را برای کسب مدال در نخستین آوردگاهش امتحان کند. با این وجود، سدیخ در نخستین فینال المپیک خود بسیار خون‌سرد بود و به همین دلیل می‌توانست حضور در این مهم را از دست بدهد. سدیخ در پرتاب‌های آزمایشی پیش از شروع فینال حضور نداشت و همین امر باعث شد تا کادر تدارکات شوروی در جستجویش باشند. او در رختکن مشغول دیدن کارتون معروف «تام و جری» بود و آن‌قدر غرق ماجراهای جذاب این دو کاراکتر شده بود که فینال المپیک را از یاد برده بود.
من پیش از شروع فینال وارد رختکن شده بودم و کاستی را داخل دستگاه پخش ویدئو گذاشتم. این کاست حاوی کارتون تام و جری بود و من نیز نتوانستم پس از دیدن آن، از تماشایش دور شوم. آن‌چنان در این کارتون غرق بودم که یک معجزه مرا هوشیار کرد. وقتی مربی تیم از من پرسید «کجا بودی؟»، جواب دادم که داشتم تام و جری می‌دیدم. قیافه سرمربی تیم در آن لحظه بسیار جالب بود.
سدیخ در نخستین حرکت خود در فینال المپیک، پرتابی به طول ۷۵.۶۴ داشت. دومین پرتاب سدیخ به طول ۷۷.۵۲ بود و او را به صدر جدول پرتابگران المپیک رساند تا امیدهایش برای فتح طلا در این آوردگاه، بیش از پیش شود. سدیخ پس از عدم موفقیت در پرتاب‌های سوم و چهارمش، پرتاب‌های ۷۵.۵۸ و ۷۶.۴۰ متری را به ثبت رساند تا با بهترین رکوردش یعنی ۷۷.۵۲ در دومین حرکت، مدال طلای مونترال را به نام خود کند. او برای کسب این مدال، دو رقیب هم‌وطن که یکی از آن‌ها، آناتولی بوندارچوک، مربی‌اش بود را شکست داد؛ بوندارچوک در این المپیک علاوه بر نقش مربی، به عنوان یکی از ورزشکاران کشورش نیز حضور داشت. ورزشکاری که می‌توانست با دیدن «تام و جری»، فینال المپیک را از دست بدهد، با یک مدال خوش‌رنگ به کشورش بازگشت. از دیگر حواشی این المپیک برای سدیخ، حضورش در فینال با یک شلوار راحتی بود؛ از آن‌جایی که هر تیم برای حضور ورزشکارانش نیاز به پوشیدن لباس‌های ورزشی مخصوصی بود، حضور سدیخ در زمین مسابقه دچار حواشی شده بود. او پس از طلای المپیک، مدال طلای پرتاب چکش قهرمانی اروپا را با ۷۷.۲۸ متر به دست آورد تا هم‌چنان در بهترین فرم خود قرار داشته باشد.
پس از طلای اروپا، این ورزشکار به دومین المپیک خود که به میزبانی کشورش یعنی شوروی برگزار می‌شد، اعزام شد. تفاوت این المپیک با مونترال برای سدیخ، تغییرات ظاهری‌اش بود. او همواره با ریش‌های پرپشت خود شناسایی می‌شد اما دوست‌داران دو و میدانی در این المپیک، سدیخی را بدون ریش و با یک سبیل مشاهده کردند. نخستین پرتاب در مرحله مقدماتی برای سدیخ، طولی ۷۸.۲۲ متری داشت تا این پرتابگر با رتبه نخست راهی فینال شود. پرتاب ثبت‌شده سدیخ در فینال المپیک، نخستین پرتابش بود که ۸۱.۸ متر طول داشته و با شکستن رکورد جهانی، او را به دومین طلای پیاپی خود در المپیک رساند. او پس از طلای مسکو، مسابقات قهرمانی ۱۹۸۲ اروپا را نیز با یک مدال طلای دیگر به پایان رساند. او رکورد قهرمانی اروپا را به ۸۱.۶۶ متر رساند و طلای دیگری را به دست آورد. با این وجود، نخستین مدال سدیخ در مسابقات قهرمانی جهان به خوش‌رنگی مدال‌هایش در اروپا و المپیک نبود. او در رقابت نزدیک با رقیب هم‌وطن خود، سرگئی لیتوینوف شکست خورد و با مدال نقره، مسابقات قهرمانی جهان را به پایان برد.
بایکوت المپیک ۱۹۸۴ لس آنجلس، سدیخ را از دست‌یابی به سومین طلای پیاپی‌اش در المپیک بازداشت. به جای این آوردگاه، سدیخ در مسابقات جایگزین آن برای کشورهای بلوک شرق یعنی جام دوستی شرکت کرد و طلای این مسابقات را به دست آورد. یکی از بهترین نمایش‌های این ورزشکار در پرتاب چکش، مسابقات قهرمانی ۱۹۸۶ اروپا در اشتوتگارت بود. رقابت جذاب و مهیج دو پرتابگر هم‌وطن یعنی سدیخ و لیتوینوف در این آوردگاه، تماشاچیان دو و میدانی را به وجد آورده بود. لیتوینوف که پیش از این آوردگاه، سدیخ را در قهرمانی جهان شکست داده بود، پرتاب اولش را با ۸۵.۷۴ متر شروع کرد. سدیخ برای جبران این پرتاب رقیبش به چهار حرکت نیاز داشت. لیتوینوف پرتاب‌های سوم و چهارمش را از دست داد تا سدیخ بتواند از او پیشی بگیرد. درنهایت چهارمین پرتاب سدیخ به طول ۸۶.۷۴ متر، سومین طلای اروپا را به افتخاراتش اضافه کرد. او با این پرتاب توانست رکورد جهانی را جابه‌جا کند. او در دو پرتاب آخرش نیز فاصله‌ای نزدیک به بهترین پرتابش را با طول‌های ۸۶.۶۸ و ۸۶.۶۲ متر به ثبت رساند.
او پس از ثبت رکورد جهانی، راهی سومین المپیک خود در سئول شد. پرتابی که سدیخ را به سومین فینال المپیکش رساند، ۷۸.۴۸ متر طول داشت. درخشش لیتوینوف با پرتاب‌های رکوردشکنش در المپیک باعث شد تا آخرین پرتاب سدیخ که ۸۳.۷۶ متر طول داشت، او را به مدالی خوش‌رنگ‌تر از نقره نرساند. دومین شکست برابر لیتوینوف، باعث شد تا این ورزشکار بار دیگر تمریناتش را افزایش دهد و در مسابقات قهرمانی جهان ۱۹۹۱ به تنها طلای نرسیده خود دست یابد. او در غیاب لیتوینوف، پرتاب ۸۱.۷ متری داشت و طلای جهان را به خانه برد. او در سال ۱۹۹۵ و پس از عدم حضور در المپیک ۱۹۹۲ به علت جابه‌جایی زمان برگزاری، از ورزش قهرمانی خداحافظی کرد. سدیخ در اواسط دهه هشتاد میلادی از موسسه دولتی تربیت بدنی کیف با مدرک کارشناسی ارشد، فارغ‌التحصیل شده بود. او پس از پایان ورزش خود به عنوان معلم تربیت بدنی در فرانسه، مشغول به کار شد. سدیخ در ۱۴ سپتامبر ۲۰۲۱ به دلیل حمله قلبی در ۶۶ سالگی درگذشت. او پیش از مرگ توسط برخی مدیران پزشکی-ورزشی شوروی به استفاده از استروئیدها متهم شده بود. سدیخ در آرامستان یادبود نظامیان فدرال در میشچینسکی روسیه به خاک سپرده شد.
از سری خاطرات ورزشی
ننم لیسبوا، گلزن برزیل در فوتبال ساحلی؛ از گل آکروباتیک در لیل تا ۳۳۷ گل در تیم ملی برزیل
دیک باتن، پاتیناژباز معروف آمریکایی؛ از ابداع حرکت شتر پرنده تا مدرک حقوق هاروارد
رامیرو آمارل، مهاجم گلزن فوتبال ساحلی اسپانیا؛ از درخشش در جام جهانی تا بازی در بارسلونا و همکاری با ستین
source