این پرسپولیس را کسی دوست نداشت

هیچ قهرمانی پایدار نیست و بالاخره نوار موفقیت‌های پیاپی هم در یک مقطع بریده می‌شود. درست مثل اوضاع امسال پرسپولیس که بعد از ۷ قهرمانی طی ۸ فصل از جمله دو عنوان پشت سر هم در دو سال اخیر، سکوی جام را به تراکتور واگذار کرد.

البته که حضور در رتبه سوم را نباید ناکامی بزرگی عنوان کرد، اما اینکه مدافع عنوان قهرمانی با کلی خرج و ورودی انواع و اقسام شکست‌ها را بپذیرد و دست‌آخر برای آسیایی شدن دست به دامان رقیب شود، موقعیتی است که هیچ‌کدام از طرفداران سرخ علاقه نداشتند آن را تجربه کنند، ولی دیدند.

چه انتظار بی‌جایی

برخلاف موج زشتی که در شبکه‌های اجتماعی راه افتاده بود و برخی از هواداران استقلال از کادرفنی تیمشان خواستند با تمام توان برابر سپاهان قرار نگیرد تا پرسپولیس دوم نشود، آبی‌ها حتی از رقیب پرستاره جلو افتادند. مشخص بود آنها زورشان به میزبان اصفهانی نمی‌چربد و این برای تیمی که پیش از این ۹ شکست را در لیگ برتر تجربه کرده، کاملا طبیعی به نظر می‌رسید! نکته اینجاست که پرسپولیسی‌ها ماموریت خود را به نحو احسن انجام ندادند تا دست به دامان رقیب دیرینه شوند و کمتر کسی به این موضوع اشاره می‌کند.

قرمزها امسال ۴ مرتبه به سپاهان باختند تا هم سوپرجام را از دست بدهند، هم از جام حذفی کنار بروند و هم در لیگ پایین‌تر از تیم زردپوش بایستند. قصه این فصل آنها فقط باخت‌های سریالی برابر سپاهان نبود، بلکه جایی از کورس مدعیان جا ماندند که برابر رقبای رده پایین هم عرصه را واگذار کردند. باخت خانگی برابر نساجی سقوط کرده و همچنین مس رفسنجان (با یک رده بالاتر) اتفاق عادی نیست و تیم قهرمان نمی‌تواند در چنین مسابقاتی امتیاز از دست بدهد چه برسد به اینکه شکست بخورد. پرسپولیس آن زمانی از تکرار قهرمانی دور شد که در دو بازی رفت و برگشت برابر استقلال خوزستان و شمس‌آذر که به ترتیب دوازدهم و سیزدهم جدول شدند، در مجموع ۸ امتیاز از دست داد و تصور کرد با این آمار می‌تواند دلخوش به از دست دادن امتیاز از سوی رقبای مدعی هم باشد؛ درست مانند فرمولی که در لیگ نخبگان هم به کارشان نیامد! این انتظار بیجا نشان داد در فوتبال انگشت تقصیر را به سمت هیچ‌کس نباید نشانه بگیرید غیر از خودتان.

قول امیدواری

پرسپولیس هنوز شاکله قهرمانی را دارد و خریدهای‌ جدیدش هم خیلی زود از راه رسیده‌اند، اما اینها برای بازگشت به ریل موفقیت کافی نیست. تیم مسنی که اسماعیل کارتال در اختیار دارد، مجموعه‌ای از بازیکنان مدعی است که هرکدام قصد ایجاد یک سلسله به اسم خودشان دارند!

 مهم‌ترین چیزی که می‌تواند طرفداران را به آینده امیدوار کند، نگرش سرمربی ترکیه‌ای به استفاده از جوانان است تا یک دوره گذار در این تیم شکل بگیرد. ضمن اینکه مبارزه با قدرت‌طلبی نفرات تیم هم از وظایف اصلی کارتال است و هواداران هم از باندبازی و رویکرد برخی بازیکنان علیه هم‌تیمی‌هایشان به ستوه آمده‌اند.

پرسپولیس در صورتی موفق می‌شود که همه نفراتش، چه قدیمی و چه جدید ‌خودشان را در نقش یک سرباز ساده بپذیرند و پی لیدر بودن در زمین و فضای مجازی نباشند. اگر غیر از این باشد، احتمالا سرنوشتی بدتر از استقلال امسال در انتظار سرخ‌پوشان خواهد بود.