به گزارش خبرورزشی، یک روز پس از فوران احساسات پس از کسب سهمیه‌ی لیگ قهرمانان (که به تمدید خودکار قراردادش تا سال ۲۰۲۶ منجر شد) ایگور تودور به آرامش بازگشت.
تودور از طریق مدیر برنامه‌اش، عقب‌نشینی ناگهانی خود را چنین توضیح داد: «آنچه یکشنبه شب رخ داد، انفجاری احساسی از سوی تودور بود، ناشی از فشاری که برای دستیابی به هدف – که آسان هم نبود – بر او وارد بود، اما این اتفاق در فضایی سرشار از آرامش درون باشگاه روی داد.
مدیر برنامه تودور در ادامه تاکید کرد؛ ایگور رابطه‌ای عالی با جونتولی و همه‌ی اجزای باشگاه دارد. پس از مصاحبه‌های داغ، او و کریستیانو با هم صحبت کردند: تودور به تعهد خود مبنی بر هدایت یوونتوس در جام جهانی باشگاه‌ها پایبند خواهد ماند و هیچ فشاری برای تصمیم‌گیری آینده به باشگاه وارد نخواهد کرد، چراکه همچنان امیدوار است فصل آینده هم مربی یوونتوس باقی بماند. او به زمان تصمیم‌گیری احترام می‌گذارد، چراکه خبری خلاف آن به او اعلام نشده. ایگور خود را از درون یوونتوسی می‌داند و با شور و حرفه‌مندی کار کرده تا نشان دهد چقدر به جهان یوونتوس وابسته است.»
بنابراین زنگ خطر به صدا درنیامده، هرچند سرنوشت مربی تقریباً مشخص به نظر می‌رسد و شاید همین موضوع او را پس از رسیدن به هدفش به بیان آن جملات واداشت.
چند روزی است که تودور با شایعات مربوط به جانشین احتمالی‌اش زندگی می‌کند و طبیعی‌ست که کمی دلخوری احساس کرده باشد. او می‌داند قراردادی را پذیرفته که بر اساس آن، باید در جام جهانی باشگاه‌ها حضور داشته باشد، فارغ از ماندن یا نماندنش در فصل آینده (یوونتوس می‌تواند تا پایان ژوئیه با پرداخت جریمه‌ای از همکاری با او صرف‌نظر کند). با این حال، او نیز آگاه است که رفتن به آمریکا ممکن است شانسش را برای قبول مربیگری در جای دیگر از بین ببرد. درباره‌ی این موضوع نیز با جیونتولی صحبت کرده، پس از در آغوش کشیدن طولانی و گفت‌وگویی عمیق با جورجو کیه‌لینی، پیش از ترک استادیوم پنزو. مدیر فنی بیانکونری تأکید کرده که جام جهانی فرصتی طلایی است و نهایت همکاری را در صورت دریافت پیشنهاد از سوی باشگاهی دیگر – پیش از سفر به آمریکا در اواسط ژوئن – نشان داده است. بنابراین، احساس عمومی این است که در ۹۹٪ مواقع تودور به آمریکا خواهد رفت، مگر پیشامدی غیرمنتظره رخ دهد.
در خصوص آینده، مسیر یوونتوس مشخص است: پس از فصلی نه چندان شیرین، که تنها دلخوشی واقعی آن (به‌ویژه از نظر مالی) کسب سهمیه‌ی لیگ قهرمانان بود، باشگاه نمی‌خواهد در انتخاب سرمربی بعدی اشتباه کند و برای یافتن گزینه‌ی مناسب، تمام وقت لازم را صرف خواهد کرد. تمایل بر این است که از مربی‌ای سطح بالاتر از تودور آغاز شود؛ یعنی فردی باتجربه و با کارنامه‌ای موفق. شمایلی که به آنتونیو کونته شباهت دارد، متخصص در کسب اسکودتو. اما زمان محدود است و حضور او حتی برای جام جهانی باشگاه‌ها نیز دشوار به نظر می‌رسد. اگر تودور در دو هفته‌ی آینده نیمکتی پیدا کند (که در آن صورت باید با استعفا از حقوقش بگذرد)، گزینه‌ی جایگزین، راه‌حل داخلی خواهد بود: سفر به آمریکا با فرانچسکو مانیانلی یا ماسیمو برامبیلا، مربیان تیم‌های جوانان و نسل بعدی یووه.
کارنامه ای بهتر از موتا
تردیدی نیست که تودور بیش از آن به یوونتوس وابسته است که بخواهد در تقابل با باشگاه قرار گیرد. هر تصمیمی که گرفته شود، به‌صورت مشترک خواهد بود و فوران احساسی او در ونیز، در دل امواج ملایم لاگونا ناپدید شده است. هرچه پیش آید، برای او افتخاری خواهد بود که تیمی را از جایگاه پنجم به لیگ قهرمانان رساند – آن هم طبق خواسته‌ی باشگاه – با میانگین دو امتیاز در هر بازی؛ عملکردی بهتر از تیاگو موتا در همه چیز به‌جز تعداد گل‌های زده.
source