طرفداری | تیم ملی ایران در یکی از دیدارهای مرحله سوم انتخابی جام جهانی ۲۰۲۶، با نتیجه ۱-۰ مقابل قطر شکست خورد؛ دیداری رسمی و حساس که با وجود قطعی شدن صعود ایران، هنوز برای اعتبار تیم ملی و البته سیدبندی جام جهانی ۲۰۲۶ بالایی داشت.
اما نکته‌ای که بعد از بازی در صدر صحبت‌ها قرار گرفت، نه سبک بازی عجیب تیم ملی و نه اخراج میلاد محمدی، بلکه صحبت‌های امیر قلعه‌نویی در نشست خبری بود. او گفت:
بازیکنان اصلی ما در این اردو نبودند، ولی بازیکنان جوان ما را به آینده امیدوار کردند… بابت استفاده از جوان‌ها هزینه دادیم.
سوال اساسی اینجاست: دقیقاً کدام بازیکنان جوان؟ ترکیب اصلی تیم ملی ایران در این مسابقه، با میانگین سنی ۲۹.۶ سال وارد زمین شد. جوان‌ترین بازیکن ترکیب، امیرحسین حسین‌زاده بود که در آستانه‌ی ۲۵ سالگی قرار دارد و جالب‌تر اینکه بین دو نیمه همین بازیکن هم تعویض شد تا روزبه چشمی ۳۱ ساله وارد زمین شود.
اگر از نظر سرمربی تیم ملی، بازیکنان ۲۴، ۲۵ و ۲۶ ساله‌ای که چند فصل در سطح اول فوتبال بازی کرده‌اند، «جوان» محسوب می‌شوند، پس در تعریف فوتبال ایران از جوان‌گرایی مشکلی جدی وجود دارد. در فوتبال مدرن، جوان‌گرایی یعنی اعتماد به بازیکنان ۱۷ تا ۱۹ ساله، بازیکنانی که در تیم‌های باشگاهی هم درخشیده‌اند و حالا در تیم ملی کشورشان به عنوان مهره‌های اصلی شناخته می‌شوند. گویا سرمربی تیم ملی تصور می‌کند که تنها دعوت از بازیکنان زیر ۲۳ سال و البته خط زدن آن‌ها از لیست هر مسابقه، منجر به تجربه‌اندوزی آن‌ها می‌شود!
ایران مقابل قطر بازی را با ترکیبی نزدیک به ۳۰ سال سن آغاز کرد و با میانگین سنی ۳۰.۳ سال به پایان رساند. آیا این همان «شیب ملایم جوان‌گرایی» است که سرمربی تیم ملی وعده‌اش را داده و رئیس فدراسیون هم تأییدش می‌کند؟
یک سوال مهم از سرمربی تیم ملی؛ نمی‌توانید سر بازیکن جوان داد بزنید؟
از ابتدای دوران سرمربی‌گری امیر قلعه نویی در تیم ملی، تصویری تکراری در ذهن هواداران باقی مانده: داد زدن سر شجاع خلیل‌زاده‌ی ۳۶ ساله بعد از اشتباهات پرتکرار و بی‌پایان در خط دفاعی. پرسش ساده این است: مگر بازیکنی مثل محمدامین حزباوی، محمدمهدی زارع یا حتی یعقوب براجعه نمی‌توانند همین اشتباهات را انجام دهند تا دست‌کم تجربه‌ای کسب کنند؟ چرا باید همچنان اشتباهات بازیکنان مسن، هزینه‌های تیم ملی باشد؟ مگر محمامین حزباوی و محمدمهدی زارع مشکل شنوایی دارند که نتوان سر آن‌ها داد زد؟
یک سال تا جام جهانی مانده و هنوز صحبت‌های خیالی از آماده‌سازی نسل جدید برای جام ۲۰۲۶ و شیب ملایم جوان‌گرایی شنیده می‌شود، این نسل جوان کجاست؟ دو سال است که وعده‌ی جوان‌گرایی داده شده، اما در عمل، ترکیب تیم ملی هیچ تغییر خاصی نداشته است.
با این شرایط، به نظر می‌رسد قرار است با همان چهره‌های تکراری و بعضاً فرسوده‌ای که در جام جهانی ۲۰۲۲ مقابل انگلیس ۶ گل دریافت کردند و یک آبروریزی بزرگ در سطح جهان برای فوتبال ایران رقم زدند، دوباره راهی یک رقابت جهانی شویم.
جوان‌گرایی فقط یک واژه نیست. تصمیمی استراتژیک، شجاعانه و آینده‌محور است. تیم ملی ایران هنوز این تصمیم را نگرفته چون شجاعت اتخاذ آن وجود ندارد و اگر این روند ادامه پیدا کند، باید دوباره آماده‌ی تماشای تکرار تاریخ بود؛ تاریخی که فقط هوادارانش را آزار می‌دهد، نه تصمیم‌گیرندگانش را.
source