۷ دلیل برای ملی شدن اینترنت هنگام جنگ تحمیلی

به گزارش خبرگزاری آنا؛ مدیریت اطلاعات و ارتباطات در زمان تجاوز دشمن به خاک خود، یکی از چالش‌های جدی، مهم و البته موثر در نتیجه نبرد در هر کشوری است.

اینترنت به عنوان یک بستر جهانی برای انتقال داده‌ها و تبادل اطلاعات، در شرایط عادی به طور کلی یک ابزار تسهیل کننده برای زندگی بشر محسوب می‌شود و مردم بسیاری از امور خود را به واسطه آن پیش می‌برند‌ ولی همین فناوری تسهیل کننده در شرایط تحمیل یک جنگ ناخواسته و دفاع ملی می‌تواند به عاملی برای تهدید جانی و مالی برای شهروندان تبدیل شود، البته اگر اصول ایمنی و پدافند غیرعامل در مواجهه با آن رعایت نشود. 

قدمت اینترنت به اواخر دهه ۱۹۶۰ برمی‌گردد، زمانی که وزارت دفاع آمریکا پروژه‌ای به نام آرپانت را راه‌اندازی کرد. این پروژه هدف اصلی‌اش ایجاد یک شبکه ارتباطی مقاوم و مستقل بود که بتواند در صورت وقوع حمله هسته‌ای عمل کند.

آرپانت به عنوان نخستین شبکه‌ای شناخته می‌شود که تکنیک‌های مبادله بسته‌ای (packet switching) را به کار گرفت، که اساس اینترنت مدرن را شکل می‌دهد.

مدتی بعد در دهه‌ ۱۹۷۰ میلادی پروتکل TCP/IP (Transmission Control Protocol/Internet Protocol) توسط ویندرت surf و کارل هاپکینز توسعه یافت، که امکان ارتباط بین شبکه‌های مختلف را فراهم کرد. در سال ۱۹۸۳، آرپانت به‌طور رسمی به پروتکل TCP/IP منتقل شد و این نقطه عطفی برای شکل‌گیری اینترنت به‌عنوان یک شبکه جهانی بود.

همانطور که می‌بینید این ابزار از ابتدا توسط آمریکا توسعه داده شد و طبیعی است که طی سال‌های متمادی سعی کند که حاکم بلامنازع آن باشد. این کشور بارها در بزنگاه‌های تاریخی نیز کمک‌های قابل توجهی به کشورهای نزدیک به خود برای بهره‌برداری از اینترنت و فناوری‌های وابسته به آن به عنوان یک ابزار نظامی کرده است، نمونه کوچک آن سانسور گسترده اقدامات صهیونیست‌ها در سکوهای آمریکایی است و نمونه‌های پیشرفته آن کمک شرکت‌های آمریکایی به صهیونسیت.ها برای اجرای عملیات ترور به کمک فناوری‌هایی مانند هوش مصنوعی محسوب می‌شود.

حال که آمریکا چنین تسلطی بر شبکه جهانی وب دارد و بارها از حدود ۲ سال قبل ثابت کرده است که امکانات خود را در اختیار رژیم صهیونسیتی نیز قرار می‌دهد تا اهداف خود را محقق کند، کاهش دسترسی پذیری آمریکا و رژیم صهیونسیتی به مردم کشور مورد تهاجم واقع شده، انتخاب نیست، بلکه ضرورت دارد.

آناتک در ادامه این گزارش به برخی ضرورت‌ها و دلایل اتخاذ چنین تصمیمی پرداخته است.

۱. حفاظت از امنیت ملی

باید گفت در شرایط دفاع ملی، حفاظت از امنیت اطلاعات یک اولویت اساسی برای هر کشوری محسوب می‌شود. اینترنت بین‌الملل می‌تواند بستر مناسبی برای انتقال اطلاعات حساس و استراتژیک کشور باشد. مهاجمان به خاک ایران در چنین شرایطی ممکن است از این اطلاعات سواستفاده کنند و به تحلیل و تضعیف قدرت دفاعی کشور تحت تهاجم بپردازند.

اعمال سیاست‌های مدیریتی و محدودسازی اینترنت بین‌الملل در شرایط دفاع ملی این امکان را به کشور می‌دهد که امنیت اطلاعاتش را حفظ کند و خطرات ناشی از دسترسی غیرمجاز به داده‌های حساس را نیز کاهش دهد.

همانطور که روز گذشته در برخی از خبرها به نقل از منابع آگاه شنیده شد که پس از اعمال محدودیت بر سیم‌کارت‌های همراه ریزپرنده‌های دشمن برای هدف‌گیری مواضع ایران با مشکل روبرو شده‌اند و جنگنده‌ها نیز در دریافت بانک‌ اهداف اوضاع مساعدی برای استمرار ادامه جنایت در خاک ایران را ندارند.

۲. محدود شدن بلندگوهای دشمن

هنگامی که شرایط دفاعی بر کشوری حاکم می‌شود، رسانه‌ها یکی از ابزارهای اصلی برای تضعیف روحیه طرف دیگر جنگ به شمار می‌روند.

آن‌ها برای رسیدن به اهداف خود به واسطه سکوهای اجتماعی یا وب‌سایت‌ها و ضمن استفاده از ابزار اینترنت اطلاعات نادرست و تبلیغات منفی را به سرعت منتشر می‌کنند و موجب دامن زدن به نگرانی‌ها و تنش‌های اجتماعی می‌شوند. 

رها نبودن رسانه‌های ضد ایرانی در چنین شرایطی می‌تواند به حفظ امنیت روانی مردم کمک کند.

۳. ایجاد حس همبستگی و وحدت

هنگام حاکم شدن فضای دفاع ملی در کشور، ایجاد حس همبستگی و وحدت در بین مردم از اهمیت بالایی برخوردار است. وقتی شبکه توسط مدیران دفاعی و اجرایی کشور مدیریت می‌شود، محتوای فرهنگی و اجتماعی نیز بهتر هدایت و مدیریت خواهد شد.

این کار می‌تواند به ایجاد فضایی منسجم‌تر و هماهنگ‌تر بین مردم کمک کند و احساس تعلق به هویت ملی را افزایش دهد.

۴. کارآمدی در کنترل و نظارت اطلاعات

محدود کردن اینترنت بین‌الملل به دولت این امکان را می‌دهد که بر روی محتواهای برخط دقت بیشتری داشته باشد و انتشار اطلاعات نادرست، شایعات و مضر را مدیریت کند.

این نظارت می‌تواند به امنیت سایبری کشور کمک کرده و فضای امن‌تری برای کاربران ایجاد کند. در این حالت، کاربران می‌توانند از بسترهای محلی با اطمینان بیشتری استفاده کنند.

۵. تقویت زیرساخت‌های فناوری اطلاعات

بهبود و تقویت زیرساخت‌های فناوری اطلاعات کشور در زمان تحمیل یک جنگ به کشور از اهمیت بالایی برخوردار است. با تمرکز بر اینترنت ملی، می‌توان به بهبود کیفیت خدمات اینترنتی و توسعه فناوری‌های نوین پرداخت.

این اقدام باعث افزایش توانمندی‌های کشور در عرصه فناوری اطلاعات و ارتباطات می‌شود و می‌تواند به نوآوری‌های جدید و بهبود کیفیت زندگی مردم منجر خواهد شد.

۶. حمایت از آموزش و پژوهش

محتوای آموزشی و پژوهشی در شرایط جنگ از اهمیت بالایی برخوردار است. با محدود شدن اینترنت بین‌الملل و تقویت زیرساخت‌های اینترنت ملی، امکان دسترسی به منابع آموزشی داخلی بیشتر می‌شود و کاربران هم بیشتر از آن استقبال خواهند کرد. 

چنین کاری می‌تواند به ارتقاء سطح آموزشی کشور کمک کند و در نهایت به پیشرفت علمی کشور منجر شود.

۷. حفظ هویت فرهنگی

هنگامی که جنگی به یک کشور تحمیل می‌شود، حفظ و تقویت هویت فرهنگی و ملی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. با تقویت اینترنت ملی، کشور می‌تواند فرهنگ، هنر و تاریخ خود را بهتر معرفی کند و از تأثیرات منفی فرهنگ‌های خارجی جلوگیری کند. 

هرچند هنگامی که دسترسی به اینترنت بین‌الملل محدود می‌شود ،چالش‌هایی نیز برای برخی کسب و کارها پیش می‌آید که البته با همراهی و حمایت دولت مانند آنچه اکنون در استمهال اقساط وام دانش‌بنیان‌ها توسط معاونت علمی شاهدش بودیم، قابل بهبود است. ولی فرصتی هم پیش روی کسب و کارهای اقتصاد دیجیتال است تا ضمن خدمت رسانی قدرتمند و کم نقص به مردم به کاربران ایرانی اثبات کنند که امکان خدمت رسانی شایسته به آن‌ها را دارند.