نقش تعیین کننده دیپلماسی

در دوازده روز جنگ تحمیلی اخیر، اقتدار و توانمندی نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران تحت فرماندهی رهبر فرزانه انقلاب شگفتی آفرید و رژیم خبیث اسرائیل را -علی‌رغم مشارکت نظامی آمریکا و پشتیبانی سیاسی اروپا -به زانو درآورد.
در این مدت کوتاه، بسیاری از سازه‌های نظامی، تأسیسات زیربنایی، امکانات اقتصادی و بنادر سرزمین‌های اشغالی هدف قرار گرفتند و نابود شدند؛ تنها گوشه‌ای از این تخریب‌ها در تصاویر منتشرشده از رسانه‌های جهانی قابل مشاهده بود.
این عملیات پیروزمندانه و غرورآفرین در حالی انجام شد که تعدادی از فرماندهان عالی‌رتبه سپاه، که از عزیزترین چهره‌های ملت ایران بودند، در شبیخونی ناجوانمردانه و شبانه به شهادت رسیدند.
با این حال، همه ایرانیان در هر نقطه‌ای از جهان، شاهد اقتداری کم‌نظیر در ابعاد طرح و برنامه، فناوری، اطلاعات، عملیات، آمادگی و هماهنگی بودند و با سربلندی ملی، انسجامی بی‌سابقه را رقم زدند.
نکته مهم آن است که ایران، بدون اتکا به قدرت‌های کوچک و بزرگ دنیا، و صرفاً با توکل به قدرت الهی و تکیه بر دانشمندان و فرماندهان مبتکر و شجاع، پاسخی کوبنده و ویران‌گر به دشمن داد.
ملت‌ها و دولت‌های منطقه و جهان، این اقتدار را ستودند و مردم ایران با سرودن اشعار حماسی، برگ درخشانی بر تاریخ پرفرازونشیب ایران افزودند؛ تا نسل‌های آینده نیز بدان افتخار کنند.
حلاوت این پیروزی بزرگ زمانی کامل می‌شود که دستگاه دیپلماسی نیز هم‌سنگ با میدان، در چارچوب سه اصل عزت، حکمت و مصلحت عمل کند.
اکنون زمان آن است که دیپلمات‌های کشور با تکیه بر ایمان، رهبری فرزانه، ملت مقاوم و نیروهای مسلح افتخارآفرین، وارد میدان دیپلماسی شوند و دشمن را نیز در این عرصه به زانو درآورند.
ضروری است تجربه تلخ برجام دیگر تکرار نشود. مردم ایران هرگاه نام مذاکره به میان می‌آید، نگران می‌شوند؛ چرا که در گذشته، در حالی‌که میدان مقاومت با هزینه‌ای اندک، نقشه‌ دشمنی را که ۷ تریلیون دلار صرف تجهیز و حمایت از داعش کرده بود، نقش بر آب کرد، اما در دیپلماسی، متأسفانه دستاورد قابل‌توجهی به‌دست نیامد، و گاه حتی در موضع ضعف قرار گرفتیم.
مردم امروز نیز بیم آن دارند که بار دیگر دستاوردهای میدان و انسجام ملی نادیده گرفته شود و کام مذاکره، تلخ باشد.انتظار ملت آن است که سربازان دیپلماسی نیز هم‌پای میدان، عملیات‌آفرین باشند و چنان عمل کنند که دشمن حتی جرئت سخن گفتن درباره ابتدایی‌ترین حقوق ایران، چون دانش صلح‌آمیز هسته‌ای را نداشته باشد.
اما برای پیروزی در دیپلماسی، راهبردهایی ضروری است که همواره باید بر آن‌ها پافشاری کرد. از جمله:
۱. تأکید بر حق طبیعی ایران در بهره‌مندی از دانش و فناوری صلح‌آمیز هسته‌ای.
۲. تعلیق همکاری با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی تا زمانی که بی‌طرفی خود را اثبات کند.
۳. تهدید به خروج از NPT در صورت ادامه تبعیض و عدم عضویت اسرائیل در این معاهده.
۴. در صورت لزوم مذاکره، الزام آن به نظارت سازمان ملل و حضور کشورهایی فاقد سلاح هسته‌ای و بی‌طرف.
بدون تردید، اگر دیپلمات‌ها با قاطعیت سخن نگویند و ضعف نشان دهند، به دستاوردهای میدان لطمه خواهد خورد.
امید است دستگاه دیپلماسی کشور، در این برهه حساس، با درایت و ایمان، عقلانیت و شجاعت، وظیفه تاریخی خود را به انجام رسانَد و برگ زرین دیگری بر کتاب مبارزات ملت ایران بیفزاید.