به گزارش نای در ابتدای این نشست عطا نویدی(روزنامه‌نگار و پژوهشگر موسیقی ایرانی) ضمن خوش‌آمد به حضار گفت: ناصر فرهنگفر پدیده‌ای در موسیقی ایرانی بود که بسیار زود از میان ما رفت. او یک ادیب، نوازنده تمبک، مدرس، خوشنویس و شاعر توانا بود و نقش‌اش در موسیقی تا اندازه‌ای بود که ما ۲۷ سال پس از مرگ ظاهری‌اش امروز اینجا آمدیم تا هفتاد و هفتمین سالروز تولدش را جشن بگیریم و از او بگوییم.
پشتکار فرهنگفر حرفی برای گفتن داشت
در این برنامه، مرتضی اعیان(هنرمند پیشکسوت و نوازنده تمبک) در جایگاه قرار گرفت و در مورد ویژگی‌های اخلاقی و هنری زنده‌یاد ناصر فرهنگفر سخن گفت. مرتضی اعیان در سخنانش ضمن بیان خاطره‌ای از فرهنگفر در مرکز حفظ و اشاعه موسیقی گفت: یک روز شنیدم ناصر در اتاقی ریتم ساده را تمرین می‌کند. نزد او رفتم و پرسیدم چرا این‌ها را تمرین می‌کنی؟ گفت که می‌خواهم ببینم نتیجه‌اش چه می‌شود. او هیچ ادعایی نداشت از اینکه بگوید کاری که انجام می‌دهم، قرار است چه نتیجه‌ای بدهد! فرهنگفر کارش را جدی پیگیری می‌کرد و با پشتکارش حرفی برای گفتن داشت.
وی افزود: فرهنگفر می‌گفت از این شلوغ‌کاری‌ها در تمبک بدم می‌آید، کسی که می‌خواهد تمبک بزند باید حس ملودی‌اش قوی باشد. باید بداند با ملودی چطور همراه باشد و ریتم شلوغ و بی‌معنی نزند و ملودی را حس کند. من از این سخنان ناصر بسیار آموختم و همیشه سعی کردم در همنوازی‌هایم این نکات را رعایت کنم.
ناصر فرهنگفر مسافری در غربت محض بود
در ادامه میرعلیرضا میرعلینقی(پژوهشگر پیشکسوت موسیقی ایرانی) گفت: سی و هشت سال پیش برای نخستین بار ناصر فرهنگفر را در مرکز حفظ و اشاعه موسیقی ایرانی دیدم و هنوز بعد از گذشت این سالها تحت تاثیر آن دیدار هستم. او پیش از آنکه دست به تمبک ببرد یا آوازی را بخواند، تاثیر و انرژی وجودش را در مخاطب می‌گذاشت. او بسیار فروتن و بی‌ادعا بود و کمتر کسی را سراغ داریم با وجود کارهای برجسته‌ای که در موسیقی انجام داده‌اند چنین فروتنی را در کار خودشان داشته باشند.
وی افزود: عمر هنری و جسمانی زنده‌یاد فرهنگفر بسیار کوتاه بود. ۴۹ سال برای یک فرد با این حد استعداد، اندوخته‌ها و این حد از خلاقیت بسیار کوتاه بود. ولی فکر می‌کنم درون ایشان متعلق به یک دوران دیگری بود. او خود را در این دوران غریب و تنها می‌دید و این در اشعارشان هم بوضوح دیده می‌شود. کما اینکه برخی مانند تک‌بیت «به سر دروازه‌ی هستی نوشتیم/ غم بی‌همزبانی کُشت مارا» دارد به ضرب‌المثل تبدیل می‌شود. در واقع ناصر فرهنگفر مسافری بود در غربت محض!
این پژوهشگر موسیقی ایرانی در ادامه گفت: در سال‌های بارآوری ایشان در اوایل دهه پنجاه با تسلطی که مکتب ضرب حسین تهرانی و شاگردان ایشان داشت، کسی فکر نمی‌کرد، کسی پیدا شود که با سن کم خوانش تازه‌ای از این ساز به ظاهر ساده و به باطن مشکل را به جامعه بدهد، اما ناصر فرهنگفر این کار را کرد.
در این برنامه، محمود فرهمند (هنرمند پیشکسوت و استاد سازسازی)، در جایگاه سخنرانی قرار گرفت و دقایقی در باره ویژگی های ناصر فرهنگفر سخن گفت و به بیان خاطرات از سالها دوستی با این هنرمند پرداخت.
پدرام خاورزمینی(نوازنده تمبک) هم سخنران دیگر این برنامه بود که ضمن بر شمردن ویژگی‌های نوازندگی ناصر فرهنگفر گفت: تمبکی که امروز ما در فضای مجازی می‌شنویم، تمبک نیست. خط و راه استادانی که ما داشتیم و در این موسیقی حضور داشتند، نباید از بین برود و امیدوارم بزرگانی مانند استاد مرتضی اعیان بالای سر این هنر باشند تا بیش از این از مسیرش منحرف نشود.
در ادامه برنامه، دکتر بهمن بنی‌هاشمی(استاد ادبیات) در خصوص ویژگی‌های اشعار ناصر فرهنگفر، تسط او به وزن‌های شعری، ویژگی‌های ضربی خوانی‌های این هنرمند و همچنین طنز در شعرهای ناصر فرهنگفر سخن گفت و نمونه‌هایی از اشعار این هنرمند را قرائت کرد.
سخنران پایانی این مراسم نیز آرش فرهنگفر بود. او در سخنانش درباره کتاب‌هایی که در سال‌های اخیر از مکتب تمبک‌نوازی ناصر فرهنگفر منتشر کرده است، توضیحاتی ارائه کرد و همچنین درباه ویژگی‌های کتاب تازه منتشر شده با عنوان «سیاه مشق یک» صحبت کرد.
در ابتدای این برنامه کلیپی پخش شد که در آن جمعی از هنرمندان پیشکسوت از جمله حسین علیزاده، داود گنجه‌ای، محمدعلی کیانی‌نژاد، علی اکبر شکارچی، رضا شفیعیان و بیژن کامکار درباره زنده یاد ناصر فرهنگفر و ویژگی های شخصیتی و هنری او صحبت کردند.
اجرای موسیقی توسط زمان خیری(نی) به همراه آرش فرهنگفر(تمبک)، امیر خانبلوکی(تکنوازی تار) و مسعود آرامش(سنتور) به همراه آرش فرهنگفر(تمبک و ضربی‌خوانی) از دیگر بخش‌های این برنامه بود.
در این برنامه جمعی از هنرمندان از جمله پشنگ کامکار، کامبیز گنجه‌ای، بهنام وادانی، فریدون احتشامی، رضا مهدوی، علی تحریری، جلال‌الدین سروش، فاضل جمشیدی، رضا طیبی، سبحان مهدی‌پور حضور داشتند.
source