تفال به حافظ چهارشنبه 31 اردیبهشت ۱۴۰۴؛بازآی ساقیا که هواخواه خدمتم…..

فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

بازآی ساقیا که هواخواه خدمتم

مشتاق بندگی و دعاگوی دولتم

زان جا که فیض جام سعادت فروغ توست

بیرون شدی نمای ز ظلمات حیرتم

هر چند غرق بحر گناهم ز صد جهت

تا آشنای عشق شدم ز اهل رحمتم

عیبم مکن به رندی و بدنامی ای حکیم

کاین بود سرنوشت ز دیوان قسمتم

می خور که عاشقی نه به کسب است و اختیار

این موهبت رسید ز میراث فطرتم

من کز وطن سفر نگزیدم به عمر خویش

در عشق دیدن تو هواخواه غربتم

دریا و کوه در ره و من خسته و ضعیف

ای خضر پی خجسته مدد کن به همتم

دورم به صورت از در دولتسرای تو

لیکن به جان و دل ز مقیمان حضرتم

حافظ به پیش چشم تو خواهد سپرد جان

در این خیالم ار بدهد عمر مهلتم

تفسیر عرفانی:‌

حضرت حافظ در بیت های اول، سوم و چهارم می فرماید:

 بازگرد که دوستدار خدمتگزاری کوی تو و آزومند چاکری و دعا گویی اقبال تو هستم.

 اگر چه در دریای گناه از هر طرف فرو رفته ایم، آنگاه که شناسای عشق گردیدم، شایسته رحمت گردیدم و بهشتی شدم.

 ای خردمند بر من به علت پایبند نبودن به رسم ظاهری و رسوایی در عالم عشق، خرده نگیر که دیوان، تقدیر من را چنین رقم زده اند.

حال خود باید نیت خود را تفسیر نمایید.

تعبیر غزل:

به شدت مشتاق انجام نیتی هستی که در سر داری. گرچه از خیلی جهات هنوز آمادگی انجام آن را نداری، ولی به آتیه آن امیدواری. به سرزنش های دیگران توجهی نکن و بدان عشق موهبتی الهی است که در فطرت انسانها نهاده شده. برای انجام این نیت باید سفری انجام دهی و همتی والا داشته باشی تا به آرزوهای خود برسی. فرصت را از دست نده و اقدام کن، انشاءالله خیر است.