کونته: این بازی فصل است؛ قلبم کنار نیمکت خواهد بود/ اوه مامان، مامان، مامان! می‌دانی چرا قلبم تند می‌زند؟ چون آنتونیو کونته را دیدم

به گزارش خبرورزشی، گاتزتا دلواسپرت به استقبال بازی امشب ناپولی – کالیاری و کومو – اینتر رفته است.
شنیدن سرودی که پیش‌تر تنها به دیگو مارادونا اختصاص داشت، خود نشانه‌ای از پیروزی بزرگ است. بله، فارغ از آنچه در پایان رخ دهد، آنتونیو کونته راهی به دل‌های ناپلی‌ها یافته است. او این کار را به شیوه‌ی خود انجام داد، همواره وفادار به خویشتن، با حفظ سبک و شخصیت خود. دیروز، پس از پایان کنفرانس خبری و پیش از ترک مرکز تمرینی کستل وولتورنو، کونته بار دیگر از خودرو پیاده شد تا در آغوش هواداران قرار گیرد. دقایقی کوتاه اما جاودانه برای حاضران؛ دقایقی که برای همیشه در چشم‌ها و خاطره‌هایشان حک خواهد شد.

او بانویی را که از شوق گریسته بود در آغوش گرفت، سپس طبق عادت، میان سلفی‌ها و امضاها قدم زد، در حالی که هواداران اینگونه می‌خواندند:
«اوه مامان، مامان، مامان! می‌دانی چرا قلبم تند می‌زند؟ چون آنتونیو کونته را دیدم…»

در مسیر بازگشت، کونته با همه دست داد، همچون یک قهرمان در مسیر افتخار. حرکاتی ساده، اما پراحساس، که نه‌تنها دل هواداران را گرم کرد، بلکه او نیز در این لحظه‌ها به چنین انرژی‌ای نیاز داشت. برای این‌که خود را برای «مادر همه بازی‌ها» آماده‌تر سازد.
«این مهم‌ترین بازی است، مسابقه‌ای که تعیین می‌کند فصل تو فقط خوب بوده یا به‌راستی استثنایی.»
او در کنار زمین حضور نخواهد داشت، اما حضورش حس خواهد شد.
«برایم دردناک است که آنجا نخواهم بود. پس از چنین فصلی، دلت می‌خواهد کنار هواداران باشی و تیم را هدایت کنی،» آنتونیو اعتراف می‌کند. «اما مثل همیشه، اعتماد عمیقی به کادر فنی، به هواداران و به فضای پیرامون‌مان دارم. حتی اگر در جایگاه تماشاگران باشم، قلبم در کنار نیمکت خواهد بود. من دو قلب خواهم داشت.»

دو لورنتیس کلیدهای ناپولی را برای بازسازی از ویرانه‌ها به کونته سپرد، و او پا را فراتر گذاشت، تا جایی که اکنون تنها ۹۰ دقیقه تا اسکودتویی غیرمنتظره فاصله دارد. متخصص بازگشته است.
«من ممکن است متخصص در پیروزی باشم، اما در شکست هم تخصص دارم. کارنامه‌ام روشن است، اگر ببینید چه چیزهایی را از دست داده‌ام: سه فینال لیگ قهرمانان، یک جام جهانی، یک یورو، یک جام یوفا. من تلاش می‌کنم متخصص در یاری به باشگاه و بازیکنان باشم؛ اگر بهترین عملکرد ما به پیروزی منجر شود، رضایت‌بخش است. اما نمی‌خواهم فراموش شود که در کارنامه‌ام کشکست‌هایی نیز بوده‌اند که پوسته‌ای سخت بر من ساخته‌اند، تا جایی که گاهی بسیار سخت‌گیر و خشن می‌شوم.»

وظیفه‌ای مهم در پیش است؛ باید پیروز شد و شادی‌ای بزرگ به شهر بخشید.
«ما اشتیاق فراوانی برای بازی داریم. فصلی پراسترس را پشت سر گذاشته‌ایم. مسئولیتی عظیم حس می‌کنیم که به ناپل و هوادارانش چیزی زیبا و تاریخی تقدیم کنیم.»

پایان کار:
برای خود کونته نیز، این می‌تواند تاریخی باشد؛ او با این قهرمانی به دهمین اسکودتوی خود – میان دوران بازی و مربی‌گری – خواهد رسید.
«تجربه‌ام همیشه به من آموخته که تیمی برنده می‌شود که شایسته‌تر بوده و بیش از دیگران نشان داده است. ما از ۳۸ بازی صحبت می‌کنیم؛ برخلاف تورنمنت‌های کوتاه که در آن‌ها قرعه‌کشی یا مصدومیت و محرومیت رقبا تأثیرگذار است. در یک مسیر کوتاه، اتفاقات دیگری ممکن است رخ دهد؛ اما در ۳۸ بازی، مشخص می‌شود که چه کسی شایسته است. به ثبات نیاز است، در نتایج، در عملکرد، در مدیریت شرایط.»

مقابل کالیاری، نهایت دقت و فروتنی لازم است. باید همچنان تلاش کرد.
«بله، در فازهای هجومی و دفاعی باید با هم کار کنیم. ما می‌دانیم که تلاش‌هایمان ما را به این نقطه رسانده تا درباره چیزی ویژه صحبت کنیم. باید از همان آغاز هجومی باشیم. وقتی برابر اینتر مساوی کردیم، گفتم “اگر بخواهیم، می‌توانیم”. حالا تیم می‌داند که باید کار را به پایان برساند.»

ناپولی آماده است از شوق منفجر شود.