هند که روزی به‌عنوان شریک استراتژیک ایران در توسعه بندر چابهار شناخته می‌شد، امروز با تعلل در اجرای این پروژه و مشارکت در طرح کریدور عرب–مد، به یکی از عوامل تسهیل تحریم ترانزیتی ایران تبدیل شده است؛ تغییری که نیازمند بازنگری جدی در روابط دوجانبه و راهبرد‌های منطقه‌ای تهران است.
به گزارش خبرگزاری آنا، تحولات بین‌المللی نشان از ایجاد ائتلاف‌های منطقه‌ای به منظور شکل‌دهی به نظم نوین جهانی دارد. در همین راستا ایالات متحده آمریکا، هند، امارات و رژیم صهیونیستی سال ۲۰۲۲ با تأسیس گروه همکاری I۲U۲ اقدام به انجام سرمایه‌گذاری‌های مشترک در زمینه‌های حمل و نقل، آب، انرژی، فضا، سلامت و امنیت غذایی نموده‌اند. عادی‌سازی روابط اعراب و رژیم صهیونیستی یکی از اهداف مستتر در تشکیل این گروه است، از طرف دیگر تقویت سیاست‌های تحریمی علیه ایران با استفاده از ظرفیت شرکای راهبردی آمریکا هدف پنهان این گروه همکاری است.
پروژه آی‌مک یا عرب-مد و اتصال هند از مسیر کشور‌های حاشیه خلیج فارس به اروپا
یکی از پروژه‌های تعریف شده در این گروه، اتصال کشور‌های عضو I۲U۲ به یکدیگر و تشکیل کریدور عرب-مد است که بدنبال اتصال هند از مسیر کشور‌های عرب به بندر حیفا در رژیم صهیونیستی و در ادامه از طریق بندر پیرائوس یونان به اروپاست. شناخت راهبردی ائتلاف منطقه‌ای I۲U۲ و کریدور عرب-مد با توجه به تاثیر مستقیم بر موقعیت ژئوپلتیک و منافع ایران و همچنین نقش هند در توسعه بندر چابهار از اهمیت بسزایی برخوردار است.
هند سال ۹۵ به عنوان شریک خارجی جمهوری اسلامی ایران در توسعه بندر چابهار انتخاب شد ولی پس از حدود یک دهه هنوز اقدام قابل توجهی در این زمینه نداشته است و در عمل شرایط تحریم ترانزیتی جمهوری اسلامی ایران را فراهم آورده است.
این ابتکار به دنبال برقراری خطوط مواصلاتی ریلی و جاده‌ای میان رژیم صهیونیستی و کشور‌های عرب و در نتیجه تسریع و تسهیلگری فرآیند عادی‌سازی روابط اعراب و رژیم صهیونیستی با بهره‌گیری از ظرفیت روابط دیرینه رژیم صهیونیستی و هند است و از طرف دیگر با ایفای نقش تعلل‌ورزانه هند در توسعه بندر چابهار همزمان تحریم ترانزیتی ایران را دنبال می‌کند.
ایران به‌لحاظ طرح ابتکارات کریدوری در منطقه همواره پیشتاز بوده است، طرح ابتکار کریدور شمال-جنوب در ۲ دهه گذشته و همچنین ارائه ابتکار ایران-راه شاهدی بر این مدعاست، اما آنچه باعث شده است ابتکارات کریدوری ایران نتواند جایگاه راهبردی خود را بیابد این است که در اجرا و عملیاتی شدن این طرح‌ها به علل داخلی و بین‌المللی نظیر بهانه‌جویی هند در تکمیل بندر چابهار تعلل و وقفه صورت می‌گیرد؛ لذا در مقطع فعلی با توجه به طرح کریدور‌های رقیب و اهتمام کشور‌ها به تکمیل این کریدور‌ها لازم است با تجدیدنظر در رفتار با شرکای بین‌المللی و نگاه جامع به تحولات منطقه اهتمام جدی نسبت به تکمیل پروژه‌های کریدوری کشور صورت گیرد.
در نظر داشتن نکات و موارد زیر باید مورد توجه ایران باشد
۱ـ هند با عبور از خطوط قرمز ایران، تسریع کننده پروژه عادی‌سازی و تسهیل کننده تحریم ترانزیتی ایران شده است و از این رو نیازمند واکنش عملیاتی از طرف ایران است؛ درجه این واکنش متناسب با اهمیت موضوع نمی‌تواند در حد تعارفات دیپلماتیک باقی بماند. تعریف پروژه‌های مغایر منافع هند در منطقه یکی از مهمترین واکنش‌های ایران به این اقدام هند خواهد بود؛ با توجه به نوع روابط هند با چین و پاکستان، تشکیل ائتلاف و همکاری مشترک با کشور‌های پاکستان و چین و تعریف پروژه‌های امنیتی، سیاسی و اقتصادی مشترک با پکن و اسلام‌آباد از جمله مهمترین ابزار‌هایی است که می‌تواند به صورت عملیاتی پیگیری گردد.
۲ـ استفاده از ظرفیت بازیگران منطقه‌ای و بین‌المللی که کریدور عرب-مد در تقابل با منافع ملی آنهاست، راهبرد دیگر ایران در مقابله با این کریدور است؛ کریدور عرب–مد به صورت مستقیم در تقابل با منافع کشور‌های ترکیه، پاکستان، چین و روسیه است و از میان این بازیگران چین و ترکیه به طور خاص از لحاظ اقتصادی و سیاسی متضرر خواهند شد و از این حیث منافع آنها با منافع ایران همپوشانی دارد. ترکیه و چین با درک تهدید برخاسته از این ائتلاف منطقه‌ای و بر هم خوردن موازنه قدرت منطقه‌ای به همراه روسیه می‌توانند جبهه‌ای جدید در برابر این ائتلاف تشکیل دهند. در واقع کریدور عرب–مد علی‌رغم ماهیت تهدیدزای آن، برای نزدیکی بیشتر ایران و ترکیه و تعریف پروژه‌های کریدوری اقتصادی در همکاری با چین فرصتی تاریخی پیش روی کشور قرار داده است.
source